ÖZ
Din ve tasavvuf, klasik Türk edebiyatının temel kaynaklarındandır. Anılan sahalar, sanat vasıtasıyla telkin edilmiş olduğu gibi estetik bir düzlemde bir dil ve edebiyat vücuda getirmiştir. İslam din ve tasavvufunun tevhid/vahdet-i vücud anlayışı gündelik yaşamdan sanata değin geniş bir çerçevenin şekillendirici temel unsurudur. Müslüman sanatkârın his âleminin ifadesinde maddeyi bir teşbih unsuru olarak görmesi tasavvufî ya da dinî-ahlâkî mevzulu olmayan metinlerde estetik bir söyleme dönüşmüştür. “Rûh-ı musavver” adlandırması bu çerçevede klasik Türk edebiyatı şairlerimizin örtük ifadeli bir terminolojisi gibidir. Klasik Türk şiiri geleneğimiz, kendi estetik anlayışını ifade eden bir terminoloji doğurmuştur. Din ve tasavvuf temelli bir kelime ya da tamlama içerisinde güzellik anlayışının izlerini bulmak mümkündür. Mezkûr ifadenin şairlerin özgün üslupları içinde aynı referansa işaret etmesi, şairlerin estetik ya da güzel kavramı çerçevesinde bir terminoloji oluşturduğunu göstermektedir. Ontolojik/metafizik bir değer olarak “rûh-ı musavver” ifadesinin menşei, hangi anlam ve söylem çerçevesinde kullanıldığının keşfi bu makalenin temel çabası olacaktır.
0 yorum:
Yorum Gönder