ÖZ
Modern İran şiirinin başlıca isimleri arasında yer alan Mehdî-i Ehevân-i Sâlis (1928-1990) hem klasik hem Nîmâi şiirde başarı sağlamış bir şairdir. Horasan bölgesinin gelenekçi edebi mahfilleri içinde şiirle tanışan Sâlis, şairliğinin ilk yıllarında klasik şiirin yeniden canlanması için bir ümit olarak görüldüğü için kendisine “Omîd” mahlası verilmiştir. İlk şiir kitabı Ergenûn’da (1951) klasik biçimlere bağlı kalan şair, sonraki şiirlerinde ise adım adım Şi’r-i Nov’u benimsemiş ve Nîmâ-i Yûşîç’in kurduğu şiir ekolünün ustalarından biri olarak kendini kabul ettirmiştir. Zemistân (1956) adlı şiir kitabında modern İran şiirinde sembolizmin en iyi numunelerini veren Omîd, Âher-i Şâhnâme (1959) ve Ez În Avesta (1965) adlı şiir kitaplarında ise sosyal değişim beklentilerinin beyhudeliği, entelektüellerin ümitsizliği ve kadim İran medeniyetine özlem gibi temalar üzerinde durmuştur. Sonraki yıllardaki şiirleri eskisi kadar beğenilmeyen Mehdî-i Ehevân-i Sâlis, son şiir kitabı Torâ Ey Kohen Bûm û Ber Dûst Dârem (1989) ile yeniden eski tarz şiire dönmüş ve bir kez daha adından söz ettirmiştir. Sâlis’in şiirlerinde ictimai ve siyasi mevzular daima yer bulmakla beraber onun eserleri siyasi mesaj vermenin ötesinde değer taşır. Ümit ve ümitsizliği bir arada ve birbiri ardına dizelerinde aksettirmesi, Sebk-i Horasânî’nin dili ile modern Farsçayı kusursuzca beraber kullanabilmesi ve İran efsanelerine ait unsurları şiirlerine ustalıkla yerleştirmesi; Mehdî-i Ehevân-i Sâlis’in şiirini çok yönlü ve kendine has kılmıştır.
0 yorum:
Yorum Gönder