ÖZ
Seyahatnameler, toplumları sosyoloji, ekonomi, psikoloji ve teoloji gibi bilim dalları açısından inceleyen, toplumların geçmiş adetlerini ve geleneklerini nesilden nesile aktaran, edebiyatta hatıra türünün bir alt kolu olarak sayılır. Aynı zamanda otobiyografiyle de ilişkilidir. Seyahatnamelerin en büyük özelliği yazarın seyahat ettiği coğrafyalardaki, olaylardan, toplumların anlayış farklılığından, gelenek ve göreneklerden söz etmesidir. Biz de çalışmamızda 10. ve 14. yüzyıllar arası Türk coğrafyasındaki Türk toplumunun seyahatnamelere konu olan yaşantılarına dair bilgileri, döneme ışık tutan Çin, İran ve Türk tarih kaynaklarıyla karşılaştırmalı olarak ortaya koymaya gayret ettik.
Bu bağlamda sırasıyla İbn Fadlân, el-Gırnâtî, İbn Havkal ve İbn Battûta'nın seyahatnamelerindeki Türk figürüyle alakalı bilgi verdik.
Giriş bölümünün ardından çalışmamızı üç ana bölüme ayırdık. Birinci bölümde İslam öncesi dönemden Abbasiler döneminin sonuna kadar Türk-Arap ilişkilerinden detaylı bir şekilde bahsettik. Ardından seyahatname kavramından, öneminden ve ilk seyahatname örneklerinden söz ettik. Aynı başlık altında Arap ve Türk Edebiyatındaki seyahatnameleri konu edindik. İkinci bölümde çalışmamızın başlığını oluşturan dört seyahatname yazarının hayatlarını ve eserlerini inceleyerek, son bölümde bu yazarların eserlerinde anlatılan Türk figürünü aktarmaya ve değerlendirmeye çalıştık.
Çalışmamız boyunca bilgilerimizi birincil kaynaklardan almaya özen göstererek bu bağlamda birçok kaynaktan yararlanmaya çalıştık. Ayrıca seyahatnamelerde rivayet edilen bir bilgiyi döneme dair yazılmış diğer komşu medeniyetlerin tarih kaynaklarından da kontrol ederek aktarmayı tercih ettik.
0 yorum:
Yorum Gönder